rozwój duchowy

rozwój duchowy to tak naprawdę
wycofanie się z rozwoju
z tego świata
powrót do początku
do łona Trójcy Przenajświętszej

gdzie Słowo stało się Ciałem
gdzie Prawda wyzwala
gdzie w Miłości nie ma lęku

żyjąc pod kloszem tego świata
obrastamy w piórka pychy
i wylatujemy z gniazda

rozwój duchowy to tak naprawdę
lot bez skrzydeł
słowa bez znaczenia

to zdobywanie wiedzy
by nic potem już nie wiedzieć
w Mądrości

to wrócić jak syn marnotrawny
to być dzieckiem
które nie mówi jeszcze

nie mogę znaleźć ciszy
w milczeniu
tak dużo się dzieje
w duszy i ciele
w miłości

nie miał kto zapłakać na tobą
dlatego włócznią przebite Serce
Boga twojego
Najświętsza Krew i Woda
kropla po kropli
na Godzinę
Miłosierdzia Bożego

wszystkie linijki na świecie nie zmierzą Pana Boga 
bo Bóg nie jest ograniczony - odtąd dotąd
tak jak my
to inna miara
tak od serca
do wieczności

w oczekiwaniu na spotkanie ...


tęsknię

jakbym list pisała do Ukochanego

...

od ciężaru Krzyża na ramionach
lekkość w sercu

jeśli już coś wiesz ... zapomnij o tym i naucz się od nowa kochać

coraz bardziej mam wrażenie, że jednak więcej jest do przekopania i coraz bardziej mam wrażenie, że to, co wydaje się już odnowione, tak naprawdę już jest stare, że trzeba wejść w to i znów pod prąd, znów do rozszarpania, chociaż już coraz mniej jest mnie ...

tylko patrzeć gdzieś przed siebie
prosto w Twoje Oczy
tylko milczeć

w doświadczeniu ranionego Serca
nie można pozbierać się
od wewnątrz

podtrzymać Cię
z Tobą być
i każdą Łzę i każdą Ranę
przyjmować w opuszczeniu

i cokolwiek uczyniono i nie
tym najmniejszym

współodczuwam

nie wszystko jest takie piękne, ułożone i uczesane, kolorowe i uprasowane, pachnące i błyszczące i z wielkiej litery pisane, i ach i och, ... , wejdź w błoto, bagno, brud, w ciemność i zimno, w głód i smród, w ból, samotność, odrzucenie, ..., by znaleźć prawdziwą perłę, by odnaleźć siebie ... trzeba wyjść z siebie i wejść w życie innych, by odnajdując zagubionych, odkryć swoje zabłąkanie i znajdując brata znajdziesz siebie

po drodze tak wielu się pogubiło
i nie ma ich teraz przy Tobie
a Ty Swoje Serce otwierasz
wylewasz całą Swoją Miłość

odwilż
topnieją serca
a morze to kilka łez
poza brzegiem
piasku

moje ciało i serce - osobno
i zmysły i rozum - osobno

przedzieram się
w radości z cierpienia do cierpienia w radości
niepostrzeżenie

rozum przeszkadza miłości -
prawdziwa jest taka
nielogiczna

szalona z Miłości

bo ta miłość szalona
rozrywam swoje serce przed Twoim
i dookoła roztańczona
w polnych kwiatach
we włosach kłosy
pod nogami kłody

mogę fruwać
chodzić już nie mogę
coraz trudniej utrzymać się w pionie
u Twoich Stóp
w Twoich Źrenicach
w Twoim Sercu
moje miejsce

tak mi do Ciebie
po Drodze Krzyżowej
po Ogrodzie Oliwnym
tak ciężko
to zabierz
to Twoja Wola

Ty mój Jezu
do serca wtulony
z Drzewa
ze Żłóbka
z Krzyża

z życia

Pełna Miłości Maryja

Ta Kruszyna
Ten Czerwony Mak
Różę zrodziła
Miłości Kwiat

chcę być mostem -
najpewniejszym
z Krzyża

muszę iść dalej
wyjść poza Jeruzalem
po drodze pozbierać kurz
zanurzyć się w błocie
odnaleźć bryłkę złota - ciebie
bym mogła być z Nim
na Golgocie

od Żłóbka po Krzyż

od urodzenia na belkach
taki Znak
czasu

* na zdjęciu Krzyż, który dostałam od pewnego księdza Stanisława na I Rocznicę I Komunii Świętej i mam do dziś.